Op deze pagina vind je de blogs terug die ik dagelijks geplaatst had in de maand juni op mijn oude website. Dit zijn de laatste 16 dagen van mijn Camino Frances. Druk je op de daglink, dan word je doorgestuurd naar het dagboek, dat ik ruim 6 maanden na terugkomst, geschreven heb. Alles wat ik mij nog kon herinneren heb ik opgeschreven, na 6 maanden. Er is zeker meer gebeurt dan hetgeen geschreven staat, maar hoogstwaarschijnlijk ben ik dat dan vergeten.
01-06-2018 22: Carrion de los Condes – Terradillos de los Templarios
De nacht is weer voorbij, lang voordat de wekker gaat ben ik al wakker. Maar nu lijkt dat iedereen in de slaapkamer om 5 uur de wekker laat aanslaan. Het ochtend ritueel gaat weer beginnen. We ontbijten in de keuken met de spullen die we gekocht heb in de supermarkt. Ik hou het bij 2 bananen, meergranen koekjes met kaas en koffie. Om kwart over zes gaan we de poort uit. Het is al licht en de pijlen zijn goed zichtbaar. Toch nog even het juiste pad zieken, want niet elke alberge ligt direct aan de route. Na een paar minuten lopen we weer op de route en kunnen we ons opmaken voor een, volgens het spoorboekje, saaie en, bij een laat vertrek, gevaarlijk stukje meseta. Als je laat vertrekt kun je, vanaf eind juni, juli en augustus, overvallen worden door de middag hitte. Je moet zorgen voor genoeg proviand en DRINKEN. Op het programma staat een bijna kaarsrechte weg met weinig schaduw en geen faciliteiten over een afstand van 17 km. Maar bijna halverwege hethe iemand toch een container geplaatst met bankjes en tafeltjes en verkoopt er behoorlijk wat spulletjes. Dus er is niet niets. Even een korte pauze voor sinaasappelsap en koffie, met mijn eigen koekjes en kaas. En dan weer door. Het monotone valt mij helemaal niet tegen. De wolken massa’s laten een mooi schouwspel zien. Voor je het weet dal je weer af, niet veel, naar het eerste dorp. Hier ook weer even een pauze houden, met een mini hamburger en wat drinken. Daarna weer verder voor de laatste 10 km van vandaag. We nemen het laatste stuk, zo’n 45 minuten lopen een alternatieve route, waardoor er niet langs de doorgaande weg lopen, maar over de veldwegen. De voorspellingen waren slecht maar we hebben niet te klagen, nog geen neerslag tot nu toe. Eigenlijk alles voor niets goed in de plastic gepakt. Maar beter voorzorgsmaatregelen nemen dan de rest van de dag en nacht met natte spullen zitten.
02-06-2018 23: Terradillos de los Templarios – Calzadilla de los Hermanillos
Zaterdag, dan kan de gemiddelde ambtenaar thuis langer slapen en in zijn eigen bed. Maar dat geldt helaas niet voor mij, de wandelende Limburger. Om 5 uur gaat de wekker op mijn horloge weer af, maar wakker was ik al menigmaal deze nacht. Toch nog even 10 minuten blijven liggen en dan op. Het wordt weer afwachten welk weer we krijgen want de weer-apps spreken elkaar tegen. Volgens het boekje een etappe van bijna 14 km naar Sahagun. De dag erop zou volgens het boekje 31km zijn tot Reliegos, met de keuze uit 2 verschillende routes. Maar we doen het anders: loten door Sahagun, nemen de noordelijke variant en lopen tot Calzadilla de los Hermanillos. Dat zijn 14 km extra, maar wel een verkorting voor de volgende dag, waar we misschien ook nog even doorlopen na Reliegos (6 km) om de drukte te mijden en meer tijd overhouden voor León. De ochtend is zoals gebruikelijk wat fris, maar gelukkig droog. We starten bij de dageraad, weer een mooi gezicht om het lichter te zien worden en hopen op een mooi ochtend rood. Dit is er vandaag helaas niet. Bij een bodega zien we Hobbithuisjes, waar nooit Hobbits hebben gewoond, maar waar de wijn werd opgeslagen. Even een café con leche grande en sinaasappelsap en dan weer door. In Sahagun maken we een iets grotere pauze, maar we zijn er al vroeg. Dominique moet iets hebben van bij de apotheek. Een als de pauze afgelopen is, ga je weer verder. Na Sahagun goed opletten want weer moeten de juiste route kiezen. We kiezen te vroeg, dus moeten we weer even terug, dan nog doorlopen en na 800 meter wel rechtsaf slaan. Na het volgende dorpje lopen weer op een brede zandweg, gelukkig niet vermodderd. Als we de brug over het spoor hebben genomen komen we in een landschap dat lukt op de Afrikaanse steppe. Weer een totaal ander beeld dan we gewend zijn. Deze weg als je het zo mag noemen, die breed genoeg is voor de Highway to Santiago, loopt eindeloos door. Maar zoals elke dag kom je uiteindelijk wel bij de bewoonde wereld uit. Weer een rustig dorpje waar de serene rust heerst die je bij ons bijna nergens meer tegenkomt. We nemen de municipal alberge, dus zeer eenviudig en volledig op donativo basis gerund door de lokale ouderen.
03-06-2018 24: Calzadilla de los Hermanillos – Mansilla de las Mulas
Vandaag weer een indrukwekkende dag achter de rug. Tien over zes vertrokken en na 500 meter op het aanloop stuk van de Via Trajana Romana begonnen voor de 18 km durende weg zonder verzorging of wat dan ook. Je hoofd leeg maken, genieten van de opkomst van de zon en de dieselmotor op standje rustig. Het is geen wedstrijd en al gauw wordt het duidelijk dat dit bij de meeste pelgrims niet de gewenste route is. De hele afstand zie ik slechts 4 mensen: een oude Braziliaan die voor mij vertrokken is, Valeria en Dominique. Beiden lopen achter mij met ieder hun eigen gedachte en tempo. Deze ochtend is er een om op jezelf te zijn. Niet lopen met anderen, maar de leegte en eenzaamheid genieten. Zo lopend kom ik erachter dat ik mijn mini mp3-speler niet meer heb gebruikt vanaf het moment dat ik in Lourdes uit de trein ben gestapt. Waar ik normaal niet zonder muziek kan, ben ik nu al dik 3 weken aan het genieten van de geluiden, sfeer en uitzichten om mij heen. Maar ben ik mentaal veranderd? Ik denk het niet, die stemmetjes en gedachten die ik thuis ben zijn er nog steeds. Viel ik mij anders? Ja op sommige momenten overvalt mij wel een gevoel van…… Moeilijk te beschrijven en over worden te brengen. Dankbaar vooral dat dit avontuur, belevenis mij zo goed afgaat. Na de 18 km Romeinse weg en tijd voor koffie en een croissantje crema. Daarna door naar de plaats voor de overnachting, 1 dag voor León. Nu wordt deze laatste weg en beetje saai, langs de weg, rechttoe rechtaan. Geen vergezichten, alleen asfalt en wat bomen langs de weg.
04-06-2018 25: Mansilla de las Mulas – León
Vandaag staan we voor de verandering eens laat op: half 6. Ja dat is laat voor de pelgrim, maar we veroorloven het ons eens een keertje. Vandaag hebben we nog geen 20 km te wandelen, dus als we vroeg zouden starten kan het betekenen dat we op de volgende alberge buiten moeten blijven wachten tot we naar binnen mogen. Ondanks ons uitslapen beginnen we al om kwart over 6 met wandelen. Oorzaak ligt waarschijnlijk in onze vergevorderde inpakkunsten. Die rugzak wordt groter, of we laten spullen achter zonder het te weten, of weer proppen meer. Lichter wordt ie in ieder geval niet. Ja het verbruik van tandpaste en zeep, maar dat zijn de grammen niet. Het wordt grotendeels een saaie tocht, langs een doorgaande weg. We nemen ook weer ons croissantje en koffie onderweg en gaan door. Soms iets van de drukke weg af, dan er weer pal naast. Wat korte beklimmingen en dan eindelijk het uitzicht op León, met de kathedraal goed zichtbaar. Het is toch nog zo’n 3 km lopen van de stadsgrens tot onze alberge, we slapen in de alberge van de Assissi orde. Het is een dure overnachting: € 10,00. Maar hiervoor krijgen we wel een kamer voor 4 personen met eigen badkamer. EN, onze kleren kunnen we gratis laten wassen en drogen…. Jippie….. Na de middag de stad in voor wat te eten en te bezichtigen, vooral de kathedraal. Helaas valt het weer deze middag tegen een regent het, zoals voorspeld. Maar gelukkig valt het mee. Weer terug in de alberge kunnen we onze schone kleren ophalen en ons voorbereiden op de avond. Weer alles gereed maken voor het inpakken en dan is het weer etenstijd, een lichte maaltijd. In deze alberge is het wel luxe, de deur blijft open tot 24 uur, maar dan ligt deze jongen toch al weer 2 uur in bed.
05-06-2018 26: León – San Martin de Camino
Half zes, een normale tijd voor de pelgrim lijkt het wel. De nacht was rustig, het slapen minder, hoewel het bijna op een hotel lijkt. Maar ja, sommige dingen…. Het ritueel begint weer, zoals alle vorige ochtenden. Na een ontbijt van de spullen uit onze voorraad gaan we vol goede moed weer aan de slag….. Helaas, het regent en dat is niet heel fijn, moet ik weer de poncho aan. De route leidt ons door de stad, als het ware een bezichtigingstocht, want er lopen een rondje, lijkt het wel. We moeten de keuze maken om de Frances verder te volgen of via Oviedo the gaan, slechts 140 km om……. We besluiten gewoon de Frances te volgen. Het duurt wel even voordat we de stad uit zijn. Het zal vandaag hoofdzakelijk langs de 120 provinciale weg gaan. Af en toe buigen wij een beetje af om niet veel later er weer langs te lopen. De helft van de wandeltocht lopen we in de regen, de andere helft (qua tijd) in een licht zonnetje. Tijdens een stop komen een vader en dochter (uit Canada) uit de tegenovergestelde richting. Op mijn vraag of alles goed is kan het slechte nieuws. Ze moeten terug naar Canada omdat zijn broer tijdens een verkeersongeval overleden. Ik wens hem sterkte en later gaan we verder. Als we op de beoogde locatie aankomen moeten we ons nog even bedenken of we blijven of dat wij nog 7 km doorlopen. We blijven. Het is weer een gemeentelijke herberg. Op de slaapzaal is het niet erg warm, maar gelukkig gaat de kachel aan. Ik ben dan wel in Spanje, nog geen garsgara dat het lekker warm en droog is.
06-06-2018 27: San Martin de Camino – Astorga
Over deze tocht nog niets kunnen schrijven, want ik heb weer een nieuw IP adres thuis, waardoor mijn site niet bereikbaar was. Dus als ik weer tijd heb, zal ik het gaan aanvullen. Zo nog even tijd voor het verhaal van gisteren: leuke wandeling, gelukkig droog en 2 hele mooie foto’s gemaakt. Iemand uit Australië ontmoet die met zijn zoon aan het wandelen was, sprak Nederlands, zijn ouders waren emigranten. Voor de rest, zie de enkele foto’s.
07-06-2018 28: Astorga – Foncebadõn
Zevenentwintigste wandeldag alweer, vertrekken om 7 uur voor de historische uittocht van Astorga en gaan richting het hoogste punt van mijn tocht. De dag begint goed, niet koud en droog. De vaart zit er bij mij goed in, ook al is het druk op de wandelpaden. Het eerste dorp laat ik spreekwoordelijk links liggen en maak pad in het tweede dorp mijn koffie pauze. Dan weer door een je merkt echt wel dat het langzaam omhoog gaat. Maar waarom zitten er stukken tussen dat we weer wat afdalen? We moeten toch naar dik 1.400 meter? Mijn tweede pauze duurt wat langer en hier ontmoet ik een koppel uit Zuid Afrika waar ik even mee Nederlands praat. Dan weer door, de donkere wolken komen op en mijn laatste half uur moet de poncho weer aan. Een het blijft de rest van de dag weer regenen. Ook de voorspelling voor morgen is niet gunstig, ik leg mijn stenen alvast klaar, die ik morgen achterlaat op Cruz de Ferro en dan even afdalen, weer stijgen en de rest van de dag stevig afdalen.
08-06-2018 29: Foncebadõn – Ponferrada
Zoals de dag gisteren eindigde, zo begint deze nieuwe dag ook: met regen, regen en ……. De voorspelling komt eindelijk (helaas) eens uit. De hele dag regen met een enkele droge periode. Ipv 5 uur, staan we maar om half 7 op, besluiten we om 5 uur. De regen stemt ons een beetje…… Kwart over zeven gaan we weer op weg, na een ontbijtje verzorgt door de herberg. O ja, gisteren met electriciteit naar bed gegaan en vanmorgen zonder electriciteit wakker geworden….. Dus in de regen op pad, naar het dak van deze Camino. Als ik de Somport te voet was over gestoken dan was dat mijn hoogste punt geweest, maar het weer liet dat toen niet toe. Maar vandaag moet het gewoon gebeuren, op naar Cruz de Ferro op 1.538 meter, in de stromende regen. Op een gegeven moment komt het kruis te voorschijn in de mist. Het heeft toch wat deze mistieke verschijning. Iedereen maakt er zijn foto’s en ligt zijn steen op de hoop. Ook ik leg mijn steen en die van Maricon op de stapel. Maak mijn foto’s en loop verder. Het te volgen pad is drassig en het water loopt er vol overheen. Soms nemen we de weg, want het pad is niet beloopbaar. En dan opeens valt er iets van me af, ik kan het niet beschrijven maar er gebeurde iets. Eindelijk komt er ook een droge periode aan, 30 minuten, wat weer enkele mooie plaatsje oplevert. En dan weer de zegeningen van boven, ik voel me nu minder goed dan de vorige dagen. Het lopen voelt zwaarder en zwaarder. Die regen en de paadjes die we moeten belopen maken deze etappe zwaar, heel zwaar. Terwijl er eigenlijk nu alleen maar omlaag lopen. Maar die paadjes zijn glad, bedekt met stenen, modder, leisteen en water. Je moet goed opletten waar je je voeten neerzet. Een valpartij ligt op de loer. Na een dikke zeven uur komen we toch eindelijk weer aan in onze volgende halteplaats een zoeken we de alberge op. Ruimen onze kamer in, douchen rusten even een gaan de stad in, het regenen is gestopt…… Maar na anderhalf uur begint het weer net zo hard…… In de regen dan toch maar even de burcht van de buitenkant bekeken, stamt uit de kruisvaarders tijd. Vanavond eten we soep in de alberge, na een zeer late lunch in de stad.
09-06-2018 30: Ponferrada – Pereje
Het is weer weekend, dus we slapen uit, al is er niet voor gekozen. Het is echt last als we vertrekken, na 7 uur…… We maken vrij vlug een koffie pauze, bij de burcht en dan op naar de volgende alberge. Ondanks de slechte voorspelling, mbt het weer, blijft het goed droog. De vaart zit er ook al snel in. Om eerlijk te zijn heb ik weinig animo om “gezellig” te zijn vandaag. Ik wil mijn eigen momenten, rust momenten, hebben vandaag. Genieten van alles om mee heen, mijn gedachten naar 0 brengen. Het zijn nog 8 dagen, als er niets misgaat, dat ik mijn doel voor de eerste keer zal bereiken. Begrijp mee niet verkeerd, de voorbije weken waren leuk, interressant, boeiend en gezellig, maar om de een of andere reden wil ik nu rust en “me, myself and I” tijd hebben. Of dat nu komt door het achterlaten van mijn ballast of iets anders, het is er gewoon. We zouden vandaag eindigen in Villafranca del Bierzo, maar ik besluit, zonder daar over gesproken te hebben, door te lopen naar Pereje. Een gehucht 5 km verder. Wat huizen, een alberge en een restaurant. Door het verder lopen dan gepland, maak ik ook maar een nieuwe planning voor de komende dagen. Ik ga eigenlijk afwijzen van de gebruikelijk stopplaatsen van het Rother boekje. De komende 5 dagen zijn de dagafstanden tussen de 25 en 29 km. Vrijdag as 35 km om op zaterdag even te kunnen uitslapen voor de laatste 5 km……. Maar ik kan natuurlijk door onverwachte omstandigheden weer gaan afwijken. We hebben in ieder geval een plan.
10-06-2018 31: Pereje – Alto do Pojo
Toen ik gisteren naar bed ging, al vrij vroeg, voor 9 uur, stonden er nog veel bomen om de alberge. Maar toen ik rond half 1 wakker werd, was de houthakker naast me begonnen met…….. Bijna geen oog met dicht gedaan. En toen ik vertrok stond er geen boom meer recht…….. Iedereen die in de kamer sliep had het erover. Je hoeft elkaars taal niet te kennen, maar het onderwerp was zeer duidelijk herkenbaar. De weersvoorspelling komt deze ochtend weer uit, de poncho moet aan…… Helaas, want het is toch zo fijn om die niet aan te hoeven. Door mijn aangepaste schema wil ik vandaag tot Hospital da Condesa lopen, maar als ik de alberge zie, besluit ik toch maar door te lopen tot Alto do Poio. Dit besluit betekent, achteraf gezien, dat ik 3 of 4 passen passeer vandaag. De ochtend gestart op 542 meter, de hoogste pas ligt op 1.378 meter. De alberge ligt op 1.335 meter. En omdat ik niet in het bovenste bed van het stapelbed slaap, blijft 1.335 meter mijn hoogste slaapplaats vandaag. Een dikke 100 meter onder mijn hoogste slaapplek eerder op de Camino. Gelukkig kan op een gegeven moment de poncho uit, halverwege de klim naar 1.378 meter. De beklimming gaat over een smal pad, bezaaid met rotsblokken, stenen, stukken leisteen en poep…… Heel veel poep, van de koeien maar ook van de paarden, waarmee je je naar boven kunt laten brengen tegen een vergoeding. Niet deze jongen, die loopt “lekker” de poep ontwijkend naar boven….. Hoe zwaar het ook is, we gaan door. De backpack zit nog steeds zo vol als bij mij vertrek, op de crackers na dan…… Ik kan niet genoeg krijgen van deze bergen, hoe het wolkendek er overheen trekt is mooi. En dan eindelijk de grenspaal van Galicië, mijn laatste autonome regio op deze Camino. De regio waar Santiago de Compostela de hoofdstad van is. De Camino paaltjes geven vandaag nu ook de afstand tot SdC aan, tot op de meter….. Op de 1 na laatste pas, San Roque, kom je de bronzen pelgrim tegen die tegen de wind inloopt, iets dat ik hier ook voel. Mijn beoogde stopplaats komt in beeld maar na het zien van de alberge, buitenkant, dus verder gelopen. Dit betekent dus nog 1 pas over, dan ben ik ook van de lastige passages af, volgens mijn wandelgids. En het laatste paaltje voor mijn alberge laat net niet ene getal zien onder de 150 km….. Bij het toewijzen van mijn slaapplek krijg ik nog een dikke deken aangereikt, want het kan koud worden, wordt mij verteld. Rest mij nu alleen nog mijn dagelijkse zaken te doen: rugzak uitpakken, bed klaarmaken, rusten, douchen, eten, drinken, blog en vlog maken, weer eten en iets drinken en dan slapen. Morgen weer op tijd op, want ik denk dat ik tot Sarria ga lopen, als niets tegenvalt. In Sarria beginnen veel Spanjaarden aan hun Camino, minimaal 100 km tot SdC, zodat ze hun Compostela op hun CV kunnen bijschrijven.
11-06-2018 32: Alto do Pojo – Sarriá
De rust zal langzaam gaan verdwijnen. Deze nacht in een herberg met 40 bedden geslapen, waar 6 pelgrims waren. Eigenlijk een luxe, ook redelijk rustig, maar de dikke deken was nodig, want het was koud, toen ik even moest opstaan om naar het kleine kamertje te gaan. En weer komt de weersvoorspelling uit, het is nat buiten. Helaas dus weer de poncho aan, dat is jammer. En het zicht is ook beperkt door de mist en de zeer laag hangende bewolking. Dit betekent dat ik dus weinig kan genieten van het Galicische landschap. Door dus af te wijken van de etappes uit het spoorboekje lijkt het ook weer rustiger. Tot aan Triascatella zie ik slechts 2 mensen, in Triascatella wat meer, maar daar moet ik dus de keuze maken welke route ik neem, via San Xil dus. En daar zie ik dus de eerste anderhalf uur ook zeer weinig mensen. Maar hoe korter de afstand tot Sarria wordt, hoe drukker het wordt. Dus het klopt, vandaag Sarria komt de 5-baans autosnelweg op mijn pad. Bij aankomst in Sarria op zoek naar een alberge. De eerste Albergen hebben al een bordje ophangen dat ze vol zijn. Dus even aan Sint Jacobus vragen of hij nog voor iets kan zorgen. En ja, natuurlijk laat Jacobus de pelgrim niet in de steek. Ook nog een leuke herberg, kamer op de begane grond voor 4 personen. En bij het schrijven van dit bericht ben ik nog steeds de enige die er ligt, zou het zo blijven? De hele dag liep ik ook met een idioot deuntje in mijn hoofd, ik hoop dat het niet terug komt, ik herinner het mij ook gelukkig niet meer. Het was vandaag ook een belasting voor de boven benen, dat afdalen, soms zeer steil, was een aanslag op de spieren. Ook vandaag toch wel weer stevig bergop moeten lopen. Dit zal nog wel elke dag gebeuren maar we zitten nu op 443 meter. Morgen weer een nieuwe dag, wat het weer brengt weet ik nog niet, naar ik hoop dat het droog blijft. De laatste dagen begonnen nat, met een droge periode, om vervolgens weer nat te eindigen.
12-06-2018 33: Sarriá – Gonzar
Hoewel ik alleen op een kamer sliep, weer niet goed geslapen. Ik denk dat de oorzaak ligt in het vroege slapen, waardoor mijn bioritme erg van slag is, ondanks alle inspanningen van de dag. De wekker zou om 6 uur afgaan, maar dat heeft ie niet gehaald. Kwart voor 7 start de 32e wandeling, het plan is Gonzar, en Gonzar wordt het ook. Binnen 2 minuten lopen kom ik een oude bekende tegen, Victor, die bijna 1 week geleden onze groep al verlaten had. Hij stond nog te genieten van een ontbijtje, ik zeg hallo geef een hand en loop door. De poncho ligt nog op mijn backpack maar al snel kan ik hem weer aantrekken. Het gaat op en neer over allerlei leuke lastige paadjes, maar dat maakt het mooi, niets hetzelfde steeds weer anders. Na mijn eerste pauze tikt Victor mij op mijn rug, hij is weer aan de rappe kant. Je vraagt naar de andere 3 van onze groep en ik vertel dat die achter mij zitten, ik ben inmiddels 3 dagen solo op pad. Of ze in Pontemarrin overnachten? Ik weet het niet, maar ik ben van plan naar Gonzar te gaan. Vindt hij goed, dan gaat hij er ook naar toe. Op een gegeven moment kan ik zijn tempo niet bijhouden en loop ik al weer alleen. Kom bij een huis waar de Limburgse carnavalsvlag hangt. Voor een donativo een blikje gedronken en door. In Pontemarrin mijn 2e stempel van de dag genomen in de kerk, 2 vakjes in mijn credential verloren en vervolgens door, voor mijn lunchdealtje. Na mijn lunch dit naar mijn eindbestemming. Er staat weer een mooie kun te wachten. Bovenop kom ik in een kleine bomengroep die ooit eens in brand heeft gestaan. Daar liggen 3 honden, een teef met 2 jongkies, gewoon te slapen. Door naar mijn alberge, ik ben de 3e inschrijver van de dag, het is al bijna 3 uur, naar 2 uur later is ie volgeboekt. Het is een gehucht, dus niet veel loos een bijna geen bereik….. Dus geen foto’s…. Nu 1 dag verder dus even wat posten:
13-06-2018 34: Gonzar – Mélide
Mijn blog (nog) niet terug gevonden.
14-06-2018 35: Mélide – Salceda
Ja, een slaapzaal van 20 bedden voor 2 personen. Weer een luxe. We maken er een latertje van, opstaan bedoel ik. Met de spullen in mijn backpack een licht ontbijtje en dan op, naar de volgende halteplaats. Nu er toch niemand is, ook gewoon even de accommodatie gefilmd. De lange afstanden zijn nu afgelopen. Wij bouwen even af, dus vandaag 27 km, op papier. We gaan naar een alberge die niet pal aan de route ligt, in een gehucht waar bijna niemand stopt, Salceda. Onderweg gaat het van rustig naar druk naar rustig. Het lijkt erop dat er gewoon op sommige plekken een bus stopt en daaruit dagjeswandelaars gedropt worden. Raar dat dit zo gebeurd. En nu zit ik al 4 dagen met dat ene deuntje in mijn hoofd, ik raak het niet kwijt, maar weet nu wel wat het is: een kerstliedje, Wij komen tesamen…… Is dit een teken aan de schedelwand? We komen toch allemaal tesamen in Santiago de Compostela….. Is de euforie over het halen van mijn bestemming al berg begonnen? Moet niet gekker worden. Ooh ja, de wandeling van vandaag gaat lekker rustig in een bujna volledige zonnige dag en die “afgelegen” alberge is wel de moeite waard om 300 meter van de route af te wijken. Nog 2 wandeldagen, 20 en 5 km en dan sta ik voor de eerste keer te voet bij de kathedraal en mag ik de heilge Jacobus de Meerdere omarmen.
15-06-2018 36: Salceda – Monte de Gozo
Een korte etappe waar ik erg kort over kan zijn: KORT. Haha, wat flauw, komt dat nu door dat kerstliedje wat weer in mijn hoofd zit? Of dat ik morgen Santiago voor de eerste keer binnenloop? Of…… Ja wat kan het nog meer zijn? In ieder geval niet de nachtrust, want die was weer veel te kort. Ben wel lang blijven liggen, omdat ik maar een kleine 26 km hoef te lopen. Je zou het bijna kunnen kruipen, maar toch loop ik liever. We laten de poncho weer uit, jippie… Het is een beetje aan het miezeren, maar je voelt het haast niet. Het is weer even rustig op de Camino, maar iets vertelt mij dat dit wel eens anders kan worden. En ja hoor, er zijn weer momenten dat er een bus is leeggelopen. En hoe dichterbij ik bij Monte de Gozo kom hoe drukker het wordt. Veel scholieren die hier nu zijn. Foto’s maken bij het monument ter gelegenheid van het laatste bezoek van paus JP2. Ze vergeten daarbij het andere, oudere monument van de 2 pelgrims die uitkijken naar de kathedraal. Je ziet vanaf hier voor het eerst de kathedraal. Ik ga hier in de herberg, eigenlijk is het een grote vakantie locaties voor de zomer waar veel georganiseerd wordt. In de zomer periode zouden hier 500 bedden beschikbaar zijn, nu is slechts 1 gebouw met 16 kamers waar 8 bedden in staan. Morgen dus een zeer korte dag en ik hoop dat ik alles geregeld krijg: compost, mis en bezoek aan de Nederlandse huiskamer.
16-06-2018 37: Monte de Gozo – Santiago de Compostella
Houtzagers of zenuwen, een van beide of beiden, zijn de oorzaak van weer een slechte nacht, ik schrijf geen nachtrust, bewust niet. De Spanjaard boven mij zaagde en zaagde, waar niets te zagen was. En ik vond de aan-/uitschakelaar van zijn zaag niet. Was het een electrische zaag geweest, dan had ik nog de aardlekschakelaar kunnen omzetten. Ik had mijn wekker gezet op 6 uur, maar dat was dus niet nodig…. Gisteren alles al zo ver ingepakt, zodat ik stilletjes de kamer kon verlaten. Niemand was van plan, voor zo ver ik het kon opmaken, om ook vroeg te vertrekken. Om 20 voor 7 dus de alberge verlaten voor de laatste 5 km naar mijn persoonlijke 1e doel: het plein voor de kathedraal. Het is lekker rustig, al snel ben ik aan de rand van de stad en zie ik wat mensen. Op mijn weg zie ik slechts 3 pelgrims. Overal is het rustig. Heerlijk geen stress, bijna alleen op de wereld. De weg is makkelijk te volgen en de groepsapp kan mij ook volgen, als ze wakker zijn. Half acht loop ik onder de poort door en kom ik uit op het plein. Ik ben er, YESSSSSSSS YESSSSSSSS YESSSSSSSS. Heerlijk rustig, geen kabaal en intens genieten. Onder het lopen al enkele euforie momentjes gehad en nu intens gelukkig. Dit pakt niemand mij meer af. 36 dagen lopen, nooit het gevoel gehad DAT ik moet stoppen. Elke dag anders, zo verrassend soms, maar altijd positief. Ook het slechte weer dat vaak op mijn weg lag deed geen afbreuk aan dit avontuur. Op naar het pelgrimskantoor, zodat ik mijn Compostela kan ophalen. Kwart voor acht staat er al een kleine rij. Om half 9 heb ik ze beiden in mijn bezit: de standaard Compostela en die met de afstand erop als extra herinnering. Kokertje erbij gekocht en nu even wachten tot de huiskamer van het Genootschap open gaat voor een Nederlands bakje koffie. Even kletsen en bijpraten een natuurlijk inschrijven in het register. Na mijn 2e bakkie mijn backpack weer gepakt en bij de bewaardienst gestald. Dan kunnen we nu naar de kathedraal om het Jacobus beeld te omarmen, zijn graf te bezoeken en deelnemen aan de pelgrimsmis. Het is een mooie afsluiting van mijn eerste Camino. Een mooie mis die veel emoties bij me losmaakt. Ik ben blij en vermoeid, rustig en vol energie, maar vooral dankbaar dat deze eerste trip zo zonder enige problemen is verlopen. Dankbaar voor mijn thuisfront en dankbaar aan Sint Jacobus de Meerdere die toch op bepaalde momenten zeker geholpen heeft. Op naar mijn volgende avontuur en Camino. Buen Camino Ultreia
18-06-2018 38: En waar ben ik nu?
Zo loop je elke dag je afstanden om naar Santiago te geraken, om dan min of meer met spoed je reis naar huis te aanvaarden? Normaliter zou ik nu nog in Spanje moeten zijn en ergens lopen. Ik had al wat opties bekeken om de tijd te slijten tot Maricon naar Santiago komt, maar een lekkage thuis deed mij besluiten om naar huis te komen. Zo loop je met een doel ergens heen, zit je nog in een euforische stemming, om dan als een koude kalkoen weer hard op bepaalde zaken gedrukt te worden. En de rompslomp die deze lekkage te weeg brengt past nog niet helemaal in mijn werkelijkheid….. Zodra ik tijd heb, zal ik eens kijken of ik mijn blogs nog kan opfleuren en aanpassen.